۱۸سال اسارت و دوری از کشور و در چنگال پست ترین های روزگار بودن.

فقـط در گفتن و نـوشتن ساده است.

آری!

اگر لشگری به مانند بسیاری از ما،افراد روز مرده تن به دنیا می داد آیا چنین

مرارتی می کشید؟!

رژیم بعث عراق که متوجه جایگاهش در نیـروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی

شده بـود به وی پیشنهــاد پنــاهنـدگی در یکـی از کشـورهای اروپـایـی وانتقـال

خـــانـواده اش به آنجـا را داد.و در عـوض از وی خـواستنـد که فقـط در ازای آن در

مصاحبه ای مطبوعاتی بگـوید،که شروع کننده ی جنگ ایران است.

ولی وی با نپذیرفتنش سال ها بدون آمار درشرایط بسیار سخت و شکنجه آلود

سیاه چال های دژخیم بغدادو سلول های انفرادی بسربرد وبیش از ده سال نیز

پس از تبادل اسیــران درآن سرزمین غربت مانـدوهم ناله ی مولایش موسی بن

جعفر(علیه السلام) شد.و چه مـزدی بالاتـر از آنکه در زمان حیات جهادیش با دو

ولی زمان؛ حضـرت امام خمینی و آیت الله العظمـی خـامنه ای بیعت بست و در

زمانه ی فتنه آلودی که طلبکاران پرادعای همیشگی نـظام همواره باری بر نظام

و رهبری آن هستند بار خود را بست و به دیگر شهیدان ملحق شد.

هدیه به روح پاکش

صلوات